martes, 26 de febrero de 2008

De aquí para allá


Últimamente voy de reunión en reunión, ando de aquí para allá, y en ese trasiego me cruzo con multitud de personas. Me gusta mirar a los ojos de gente, y de esa manera tengo la sensación de poder leer la primera página de su alma. Unos caminan felices visitando una ciudad como Barcelona, otros caminan lentamente porque simplemente no tienen ningún lugar donde ir o porque nadie espera su llegada.

Subo al metro y me sobre coge una tremenda sensación de vacío y de estar perdiendo el tiempo cuando veo a tanta gente sin esperanza y sin alegría en la mirada, pero mi comodidad me ata y mi espíritu no es capaz de vencer al cuerpo que lo aprisiona, mas sé que mi oración tiene fuerza, y puedo clamar a mi Padre por cada uno de ellos; por ese anciano de ropas raídas y rostro agrietado por el sufrimiento, por esa jovencita que se carcajea con su amiga sin ser consciente de que la vida pasa demasiado rápido, por ese pequeño cuya mirada se clava en mi pupila y le guiño el ojo, a modo de saludo entre colegas, yo hace un instante era como él, oro por su madre para que le ayude a crecer.

Pero vuelvo salir a la superficie, camino durante unos metros, cuando de pronto me cruzo con una riada de gente baja por la Ramblas de Cataluna, cada uno con sus problema, cada uno con su alegría, y yo, ¿dónde voy?, ¿quién soy yo?, ¿por qué yo Señor y no ellos?, ¿por qué yo?, ¿por qué me elegiste a mí para ser tu hijo?. Tanta gente, tantas personas, tantas alegrías, tantos fracasos, tanta felicidad, tanta tristeza, por un momento parece que pueda radigrafiar el alma de las personas y sentir lo que sienten sus corazones. Padre, les haces tanta falta, nos haces tanta falta!!!.

Padre, solo puedo darte las gracias por amarme, y rogarte que me llenes de ti y me ayudes a ayudarle, ayúdame a caminar por la vida como el hijo de Dios que soy, gracias a la muerte y resurrección de Yeshúa. Ayúdame a honrarte Padre y a darte y darles lo mejor de mí porque por eso fui enviado a aquí. Gracias Yahweh, Dios mío por cada instante de la vida que me has regalado, ayúdame a invertirla y ofrecerla ante tus pies.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Sí aquests són...

aquests mateixos són els pensaments que tinc: quin és i quin hauria de ser el meu paper en aquest trosset de vida aquí. És tan fàcil deixar-me abraçar per l'"anar fent" i pensar que el meu equil·libri és el Seu equil·libri... quants errors, oi?
Convida a la Dineta a llegir aquest post perquè justament de tot això parlàvem recentment.
"Sea of faces" M'encanta aquesta cançó, pel que diu, pel que fa reflexionar i... certament per la cançó.

PD.- En breu...tenis, piscina, paddle... i visca l'esport en germanó. je je

Un petó ben ben ben gros.

Mar.